فلزیاب وسیله ای الکترونیکی است که برای تشخیص و شناسایی اجسام فلزی استفاده می شود. تکنولوژی پشت فلزیاب ها از اوایل دهه 1900 وجود داشته
است، اگرچه استفاده از طلایاب در سال های اخیر بسیار رایج شده است. فلزیاب ها در حال حاضر معمولا توسط
علاقمندان، باستان شناسان، کاوشگران و کارکنان مجری قانون استفاده می شود.

فلزیاب ها از دو جزء اصلی تشکیل شده اند. اولی سیم پیچی است که معمولاً به دور یک
میله فلزی پیچیده می شود و مسئول تشخیص وجود فلز است. جزء دوم یک گیرنده
است که سیگنال شناسایی شده را به یک خروجی شنیداری یا بصری تبدیل می کند.

استفاده از فلزیاب در بین علاقه مندان رواج پیدا کرده است زیرا با دانش و مهارت
مناسب می توان از آن برای یافتن اشیای مدفون مانند سکه، جواهرات و سایر
مصنوعات استفاده کرد. گنج یاب ها نیز معمولاً توسط باستان شناسان استفاده می شود که از آنها برای کشف
آثار تاریخی استفاده می کنند. کاوشگران طلا همچنین از فلزیاب ها برای یافتن
رگه های طلا استفاده می کنند. از دیگر کاربردهای فلزیاب می توان به یافتن
وسایل گم شده در ساحل، داشتن محیطی امن و مطمئن در فرودگاه ها و کشف سلاح
یا کالای قاچاق در محوطه مدارس اشاره کرد.

به طور معمول سه نوع فلزیاب وجود دارد که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند. اولین مورد طلایاب VLF (فرکانس بسیار پایین) است. فلزیاب های VLF به دلیل حساسیت عالی به
انواع فلزات رایج ترین نوع هستند. نوع دوم فلزیاب PI (Pulse Induction) است
که دقت نقطه ای بالاتری نسبت به فلزیاب های VLF دارد و در شرایط خاکی با
کانی های بالا قابل استفاده است. نوع سوم طلایاب BFO (Beat Frequency Oscillator) است که قدیمی ترین نوع فلزیاب است. آنها
به اندازه فلزیاب های VLF و PI حساس نیستند، اما همچنان به طور گسترده مورد
استفاده قرار می گیرند.